|
Χάσαμε την ευκαιρία της ομαλοποίησης προ τριών
ετών και σήμερα εισερχόμαστε σε μια περίοδο
κανονικότητας με πρόσθετα όμως βάρη που θα
μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Η μικροοικονομία
της καθημερινότητας δεν ανακάμπτει τόσο όσο
προστάζουν τα μακροοικονομικά θετικά δεδομένα.
Το βιοτικό επίπεδο χειροτέρεψε αλλά ευτυχώς η
κατανάλωση συνεχίζει να στηρίζει το αναιμικό ΑΕΠ.
Οι μόνιμες όμως πλέον ρητορικές του δήθεν
αυτονόητου( υψηλή φορολογία, εισφορές,
γραφειοκρατία) δεν προσφέρουν στον τόπο.
Απαιτείται υπερβατικός λόγος που θα
ποσοτικοποιεί την προσδοκία. Απαιτείται
συγκεκριμένη τεχνογνωσία ώστε να αλλάξει η
ποσόστωση που έχει εγκλωβίσει το εισόδημα και το
αποκλείει από την αγορά. Χρειάζεται να
καταρτιστεί εθνικό πλάνο ώστε να μειωθεί το
κρατικό χέρι του 70-80% που τρώει το εισόδημα
μας. Στα λόγια μοιάζει εύκολο να το διατυπώνουμε.
Στην πράξη απαιτείται συνδυασμένη προσπάθεια,
πειθαρχημένο σχέδιο, συνεχής αναθεώρηση,
εναλλακτικές στρατηγικές.
Οι κυβερνήσεις μας απέτυχαν παταγωδώς, μέχρι
σήμερα, να συνδυάσουν εργαλεία αναπτυξιακής
πολιτικής παράλληλα με τα μνημονιακά βάρη και
τις οριζόντιες περικοπές. Ο λόγος; Οι πολιτικοί
μας δεν ξέρουν να φέρουν χρήματα στην Ελλάδα για
επενδύσεις, αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν
έχουν το κύρος και το ηθικό βάρος να πείσουν το
εκτός χώρας Κεφάλαιο ότι μπορεί να κερδοφορήσει
στον τόπο. Οι νεόκοποι ηγέτες συμπεριφέρθηκαν ως
επαναστάτες που τελικά συνθηκολόγησαν με
καθυστέρηση στις προσταγές για λιτότητα και το
παλιό πολιτικό προσωπικό συμπεριφέρεται σαν να
ήλθε σήμερα στην χώρα, από παρθενογένεση.
Το Χρήμα όμως σκανάρει συμπεριφορές, θυμάται και
δίνει πιστοποιητικά φερεγγυότητας στην Πολιτική.
Η δημοσιονομική προσαρμογή άργησε υπερβολικά τα
πρώτα χρόνια της κρίσης και ο λαϊκισμός με την
υποσχεσιολογία ανέκοψαν την δυναμική της
κανονικότητας. Σήμερα, η θετική μακροοικονομική
συγκυρία είναι ορατή αλλά κόστισε επιπλέον στην
κοινωνία.
Η Ελλάδα δεν είναι χώρα με κανονική Οικονομία.
Και αυτό γιατί δεν μπορεί να είναι κανονική μια
Οικονομία που ζει με capital controls και έχει
απωλέσει το 25% του ΑΕΠ της και το 60% του
διαθέσιμου εισοδήματος, με ανεργία που ναι μεν
υποχώρησε, παραμένει όμως διπλάσια από τον
ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η χώρα χρειάζεται νέο
στοίχημα, νέο χάρτη μετά την έξοδο από το
πρόγραμμα στήριξης. Με ή χωρίς την προληπτική
γραμμή πίστωσης, οι Αγορές θα στηρίζουν μεν αλλά
θα κάνουν και την δουλειά τους ταυτόχρονα: θα
ζητούν αυξημένο κουπόνι στα ομόλογα.
Δεν χωράει σήμερα, αρχές του 2018, δογματισμός
και λογικές δήθεν ορθόδοξων οικονομικών. Η χώρα
χρειάζεται άμεσα γενναία αύξηση στο Πρόγραμμα
Δημοσίων Επενδύσεων με ταυτόχρονη εξόρμηση στο
εξωτερικό για προσέλκυση μακροπρόθεσμων
επενδυτών σε αγορές προϊόντων και υπηρεσιών. Οι
επενδυτές δεν θα έλθουν αν πρώτα δεν ρισκάρουμε
εμείς ως Οικονομία να επενδύσουμε στον τόπο μας.
Θυμίζω ξανά και επιμένω για στις συμπράξεις
δημοσίου/ιδιωτικού τομέα σε μεγάλα έργα, ώστε να
προκληθεί σοκ απασχόλησης και να γεννηθούν
πολλαπλασιαστές. Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων
και Παγκόσμια Τράπεζα, πρέπει να μας στηρίξουν.
Αν όμως δεν απευθυνθείς με βιώσιμα σχέδια σε
αυτές, δεν έρχονται μόνες τους.
Παράλληλα, πρέπει να αλλάξει το μοντέλο της
μικροεπιχειρηματικότητας. Πρέπει να σταματήσει η
θανατηφόρα μιμητική επιθυμία των πανομοιότυπων
υπηρεσιών και προϊόντων. Το μυαλό του Έλληνα
πρέπει να ξεκολλήσει από το σουβλάκι ,τον καφέ,
το ρούχο. Ζούμε την 4η βιομηχανική επανάσταση
διεθνώς, με την υψηλή τεχνολογία να απειλεί τις
θέσεις εργασίας, κίνδυνος που θα εισαχθεί στην
Ελλάδα όσο δεν καινοτομούμε, όσο δεν αξιοποιούμε
τον πρωτογενή τομέα που μπορεί να συνδυάσει
παραγωγή, απασχόληση, νέες τεχνολογίες.
Η χώρα του τουρισμού πρέπει να συνειδητοποιήσει
άμεσα ότι η μονοκαλλιέργεια είναι θανατηφόρα
μακροπρόθεσμα. Αν κάθε οικογένεια που ερχότανε
στον τόπο για διακοπές έπαιρνε μαζί της και ένα
τοπικό ή εθνικό προϊόν, θα πετυχαίναμε μόνιμο
πλεόνασμα στο ισοζύγιο πληρωμών μας και θα
αποσυνδεόμασταν από την επικίνδυνη εξάρτηση των
εισαγωγών.
Μοιάζουν αυτονόητα όλα τα προηγούμενα, αλλά σε
αυτό τον τόπο δεν υπάρχει πιο αδύνατη επανάσταση
από αυτή του αυτονόητου. Και σήμερα, η κοινή
λογική δεν προστάζει υποταγή στους αυτοματισμούς
της δήθεν θεϊκής αγοράς ούτε παλινόρθωση
κρατικοδίαιτης οικονομίας και σπάταλου Δημοσίου.
Στην σημερινή καμπή της ελληνικής Ιστορίας,
όποιοι και αν κυβερνούν, όποιοι και αν έλθουν να
κυβερνήσουν, οφείλουν να πείσουν τους έξω ότι η
χώρα έχει περάσει σε ειδική τροχιά επαναφοράς
της Οικονομικής σταθερότητας, με την μεγαλύτερη
δημοσιονομική προσαρμογή στην Παγκόσμια Ιστορία,
δια μέσου του μεγαλύτερου δείκτη χρέους/ΑΕΠ και
φυσικά της μακράς θυσίας των Ελλήνων. Πρέπει να
τους πείσουμε για τον αναγκαίο εξορθολογισμό του
τραπεζικού συστήματος και τις υπέρογκες οφειλές
που γέννησε η κρίση προς τον αδηφάγο τραπεζικό
τομέα, τον οποίο εμείς κρατήσαμε όρθιο.
Οφείλουμε να τους εξηγήσουμε ότι το εισόδημα του
καθενός μας μειώθηκε για να γίνει πλεονασματικός
ο εθνικός μας προϋπολογισμός. Χωρίς να τον
ξανακάνουμε ελλειμματικό, πρέπει να τον
κατευθύνουμε αναπτυξιακά ώστε να αρχίσουν να
κλείνουν τα ελλείμματα στα νοικοκυριά και στις
δουλειές μας. Όχι μόνο με επιδόματα και
μερίσματα, αλλά με βιώσιμη απασχόληση και
αυξημένο διαθέσιμο εισόδημα. Δεν χρειαζόμαστε
οράματα για την νέα χρονιά. Μόνο σχέδιο και
συνδυασμούς μέσων και σκοπών.
Καλή χρονιά σε όλους, με Υγεία.
Ηλίας Καραβόλιας –
European Business Review |
